Een zwarte bladzijde in mijn Ghanaboek 14-12-2015

Zwarte bladzijde.
Maandagavond gezellig op de bank met Jerry en Bertje. Napraten over mijn feestje. Een superfeestje. Vandaag alles weer terug gebracht waar het hoort. De koffers staan klaar om vannacht om 2 uur te vertrekken. De bus pikt me voor het ziekenhuis op. Heerlijk zo'n service. Dan stapt op in town, wat voor hem weer makkelijker is.
Op mijn app zie ik een berichtje van Irma. Geen goed nieuws en zelfs verschrikkelijk nieuws.
Lieke, die ruim 2 maanden bij me is geweest, heeft die ochtend een einde aan haar leven gemaakt. Haar ex-vriend, is een studiegenoot en vriend van Irma, vandaar.
Lieke een gevoelig, lief meisje, die de lat soms wat hoog legde en het zo voor zichzelf niet makkelijk maakte. Onzeker," was ze wel mooi genoeg, deed ze het wel goed, wat zouden 'ze' van haar denken". We hebben veel gepraat en elke keer haar de bevestiging gegeven dat ze een cadeautje was . Iedereen was dol op haar en ze had veel vrienden in Nandom.
Jerry zit naast me en ziet mij in huilen uitbarsten. Ik laat hem het appje lezen. Een groot verdriet komt over me. Ben boos en voel me machteloos :
Waarom lieke waarom??? Je bent zo'n lieve meid en Ghana was zo blij met jou. Waarom ? Jerry probeert me te troosten en Bertje is ook uit het veld geslagen. Ik huil,huil en huil. Uiteindelijk kom ik tot rust en bel Irma . Ze vertelt haar verhaal. En de tranen komen weer.
Dan komt het besef dat ik al de vrienden die hier met haar genoten hebben een berichtje moet sturen. Iedereen van slag, ontdaan en ontredderd. Onbegrijpelijk!
Ik kan niet slapen, om 2 uur vertrek ik.
Ik bel Dan en Mavis om het droevige nieuws te melden. Ze begrijpen het niet. Maar wie wel, zeg het maar.
Stuur ook de Ghaneze vrienden een appje. Onbegrijpelijk : Lieke , die altijd lachte, er was voor iedereen is er niet meer en zal dus hen niet meer bezoeken in Ghana. Zelfmoord dat ook nog. Voor hier in Ghana iets wat ze niet begrijpen. Er is altijd wel een oplossing.
Ik probeer mijn gedachten te ordenen, wat niet lukt.
Maar ik wil Ghana wel achterlaten met een goed gevoel, mijn Ghana, waar ik zo gelukkig ben en waar een deel van mijn leven is.
Dan is dan wel de man, die me daar in kan steunen. Me ook weer kan laten lachen met zijn grapjes en humor. En ben nu echt blij niet alleen te hoeven reizen.
Dinsdagmiddag belt de vader van Lieke om het verdrietige nieuws te vertellen.Ik zal met haar broer het contact houden via app.Ik beloof na de kerst langs te komen. Er is zo veel te vertellen. Zij missen 3 maanden van het leven van hun dochter en zusje.
Ik app met mijn vrienden , die Lieke kennen en zo steunen we elkaar.
Zaterdag 19 december is ze na een prachtig afscheid gecremeerd. Ik heb tijdens de dienst een prachtig plekje aan het strand gezocht, even alleen. Mijn tranen de vrije loop gelaten, wetende dat de zee ze meeneemt en niet zal overstromen ;-) en ook wetende dat dit niet de laatste tranen zijn die ik om haar laat.
En nu nu ik weer thuis ben en met haar ouders en broers heb gesproken , blijft iedereen met vragen achter. Ze heeft geen briefje achtergelaten, wat ik wel jammer vind, zeker voor degene die zo veel van haar hielden.
Dus no answers , nooit. Als ik alles wat ik nu weet , met mijn ervaringen samen met die van haar opgeteld, begrijp ik wel haar struggles, maar niet de keuze. Hoop wel dat ze de rust heeft gevonden, waar ze naar zocht.
Lieke, die ik in mijn hart gesloten had bij onze eerste ontmoeting. De lieve lachende , gekke Lieke. Haar zo vaak gezegd dat ze als een dochter voor me was en we elkaar nooit uit het oog zouden verliezen. Zo veel samen beleefd, gedeeld. Nu bewaar ik de mooie momenten samen, de mooie herinneringen in een kamertje in mijn hart. "Het doet pijn lieve Lieke".
Een jaar Ghana met ups en downs, maar dit is wel eeen beetje te veel down.