partytime 13 - 12- 2015

See you soon party. Geen afscheidsfeestje, ik kom gewoon weer terug.
Zaterdag druk met voorbereidingen tenminste voor de vrienden. Ik heb alles geregeld. Helaas geen politieband, werd toch te duur. Maar mijn maatje Bertje, is DJ . En heeft alle afgelopen jaren mijn feestjes van muziek voorzien dus dat komt wel goed.
De stoelen via de Midwivery school. De speakers lene we bij de Parish. Jerry regelt de drank, want geen feestje zonder shandy, mijn biertje :-) . Dan mag de chauffeur zijn die alles haalt en brengt.
Ik heb het gezellig met Joyce. Zij heeft een stichting die schoolkinderen in Baseble ondersteunt en zo elk jaar ook Ghana bezoekt.
Trudy is zaterdag vertrokken en mist het feestje dus.
Een beetje gespannen toch, omdat ik niet weet hoe druk het gaat worden. Een heel ziekenhuis uitgenodigd, alle politiemannen met familie, maar komen natuurlijk niet allemaal, maar wie dan wel. We shall see.
Dr. Robert moet het af laten weten, heeft een bijeenkomst in Kumasi. We hebben elkaar donderdag gedag gezegd.
Matron komt langs omdat ze maandag een afspraak heeft in Tamale en dus dit weekend al vertrekt. Ze brengt me een cadeautje met een mooie kaart.
Mijn sweetheart Lucy, is niet van de feestjes, als nonnetje. Een mandje met geroosterde pinda's. Zo zal de koffer wel vol komen.
Zondag komen we de dag tot hetfeestje begint wel door. Vanaf 4 pm staat op de uitnodiging, maar is dat Ghanese tijd of Nasaala-time. 10 minuten na vieren komen we( jerry, joyce en me myself) aan in de spot.Je zult het niet geloven maar er zijn al vrienden van het ziekenhuis. Echt ongelofelijk. Ik geef ze een biertje en vertel meteen dag ze vrijkunne drinken. Vaak is er op dit soort feestjes een limiet, die je zelf aangeeft. Datis maar niks , gewoon drinken dus.
Bertje zorgt voor de muziek en het feestje komt op gang.De visite druppelt binnen. Er wordt gedanst en in between ee klein woordje. Ik ben niet zo van die aandacht, maar het hoort er bij. Jerry is de chairman. Dr. Yidana en Cecilia spreken namens het ziekenhuis. Ik krijg cadeautjes ,maar hier pak je niks uit in het openbaar, dus mijn nieuwsgierigheid moet wachten.
Ook Rafael , hoofd kinderafdeling, heeft een cadeautje. Wat is dat toch een schat van een man. Ik mag hem graag, een bescheiden , beetje verlegen man, met hart voor de zaak.
Bert speelt goed in op het publiek en er wordt volop gedanst. Een biertje extra maakt het ook wel wat makkelijker voor sommigen.
Ik heb het prima naar mijn zin en ben heel blij met alle vrienden om me heen. Moe maar voldaan gaan we rond middernacht naar huis.
En zo komt mijn vertrek wel heel dicht bij. Maandag een dag van byebye zeggen op de afdelingen, mijn patienten het beste wensen en de koffers te sluiten. Wat ga ik deze bezoekjes op de afd.missen. Wat hebben we een lol gehad. Al die mannen met hun gebroken pootjes, de kleine mannekes, zo blij met hun kleurboeken. Gekieteld te worden, aandacht te krijgen. Iets wat hier niet standaard is. Hier zijn verpleegkundige er alleen voor verpleegtechnische taken. Aandacht , een praatje , meeleven zit er niet in. Dus nog een grote uitdaging voorde boeg.
Ik ga mijn kaartjes kope voor de bus voor komende nacht 2 uur.
Ik ga met Dan , hij vindt dat ik niet alleen mag reizen e dat iemand me moet uitzwaaien. Prima. We combineren het eteen met een bezoek aan zijn moeder en familie in Bibiani in het zuiden. Het gebied van de goudmijnen. Ben benieuwd, dus toch weer een stukje van Ghana zien. Daarna naar de kust om mijn laatste dagen in rust , met zon zee en strand te vullen. Relaxen voor ik het drukke leven in Nederland weer ga ervaren.