dipdagje
Door: carmen
Blijf op de hoogte en volg carmen
25 Februari 2015 | Ghana, Nandom
Even ventileren.
Wat een dag , vandaag. 2 kinderen in 12 uur overleden. Gisteren een meisje, 2 ½ jaar, opgenomen met koorts. Malariatreatment. Maar koorts houdt aan en starten met AB. In de middag krijgt ze insulten bij temp van bijna 40 graden. Valium gehad, infuus, zuurstof, maar het houdt aan. En wat kun je dan doen, gewoon wachten tot het over gaat. En helaas overlijdt ze een paar uur later.
Vanochtend , een meisje, 6 jaar, gisteren opgenomen met rabies ?
Hondenbeet een maand of 3 terug. De hond( honden worden hier niet geënt, al zeggen ze vaak van wel ) was “mad” dus die is al dood, maar niet naar het ziekenhuis geweest. Nu klachten vreemd gedrag, niet praten en hydrofoob ( geen water kunnen drinken). Het is te laat en ze overlijdt. Het heeft zich al verspreid naar de hersenen. Het doet pijn in mijn hart en ga naar huis. Het huilen staat me nader dan het lachen. Zeker als je hoort dat het meisje een paar dagen terug naar de clinic is geweest, waar ze haar doorverwezen naar het ziekenhuis, maar dat vader dat niet wilde. Moeder wilde wel ,maar eerst zijn ze dus naar de medicijnman geweest, omdat er misschien toch boze geesten in haar waren. Uiteindelijk heeft moeder doorgezet en is ze opgenomen. Alleen heeft het haar leven niet kunnen redden. Een huilende moeder loopt verdwaasd over het ziekenhuisterrein, vol wanhoop en verdriet. Wat gaat er om in de vader, die weigerde zijn dochter naar het ziekenhuis te brengen? Vragen ,waarbij je vaak geen antwoorden hier krijgt.
Het is hier al moeilijk in een opnamegesprek alles duidelijk te krijgen. Ze draaien vaak er om heen als het gaat om tijdsduur van klachten en de toedracht.
Vanochtend tijdens de ronde , een meisje, gisteren opgenomen met koorts, hoofdpijn, nekpijn. NU nog nekpijn, dus controleer of ze haar kin op de borst kan leggen. Allemaal geen probleem. Zegt papa, dat de pijn in haar nek aan de zijkant zit. En wat blijkt heeft ze een gezwollen klier, die dus de klachten geeft. Nergens lees ik ervan. Maar goed , we zijn er uit en ze krijgt AB. Hoop dat het morgen beter gaat.
Dus ik neem even een break. Jerry is er niet om even uit te huilen, dus dan maar even alleen. Het lost de spanningen in mijn lijf op. App marieke, weet dat ze vrij is en doe mijn verhaal. Ook moes mag even minder flink zijn. Dus bel haar, doet me goed. Weet dat het hier allemaal anders is en dat lukt me wel om mee om te gaan. Maar ze tonen hier niet zo snel emoties, dus een huilende nasaala, zorgt voor commotie. En dus houd ik me in . Ik weet dus waarom ik nooit voor de kinderafdeling heb gekozen, ik kan er niet tegen.
Dus laat mij maar op neurochirurgie, waar ik ook mijn verdrietjes soms heb.
Ga toch eens praten met de matron om te wisselen van afdeling. Ik moet het hier ook naar mijn zin hebben tenslotte.
En vanmiddag gewoon even op visite bij mister Simon , de oud anesthesist. Gezellig bijkletsen, samen met Michael. Anna zal er ook wel zijn. Zij is een vrijwilligster uit Amerika, die hier 2 ½ jaar zal zijn. Zij is verpleegkundige geweest en doet hier vooral voorlichting in de breedste zin van het woord op gebied gezondheid. Zij woont bij Simon in de compound.
Tot zover, hoop volgende keer weer een vrolijk verhaal.
Wat een dag , vandaag. 2 kinderen in 12 uur overleden. Gisteren een meisje, 2 ½ jaar, opgenomen met koorts. Malariatreatment. Maar koorts houdt aan en starten met AB. In de middag krijgt ze insulten bij temp van bijna 40 graden. Valium gehad, infuus, zuurstof, maar het houdt aan. En wat kun je dan doen, gewoon wachten tot het over gaat. En helaas overlijdt ze een paar uur later.
Vanochtend , een meisje, 6 jaar, gisteren opgenomen met rabies ?
Hondenbeet een maand of 3 terug. De hond( honden worden hier niet geënt, al zeggen ze vaak van wel ) was “mad” dus die is al dood, maar niet naar het ziekenhuis geweest. Nu klachten vreemd gedrag, niet praten en hydrofoob ( geen water kunnen drinken). Het is te laat en ze overlijdt. Het heeft zich al verspreid naar de hersenen. Het doet pijn in mijn hart en ga naar huis. Het huilen staat me nader dan het lachen. Zeker als je hoort dat het meisje een paar dagen terug naar de clinic is geweest, waar ze haar doorverwezen naar het ziekenhuis, maar dat vader dat niet wilde. Moeder wilde wel ,maar eerst zijn ze dus naar de medicijnman geweest, omdat er misschien toch boze geesten in haar waren. Uiteindelijk heeft moeder doorgezet en is ze opgenomen. Alleen heeft het haar leven niet kunnen redden. Een huilende moeder loopt verdwaasd over het ziekenhuisterrein, vol wanhoop en verdriet. Wat gaat er om in de vader, die weigerde zijn dochter naar het ziekenhuis te brengen? Vragen ,waarbij je vaak geen antwoorden hier krijgt.
Het is hier al moeilijk in een opnamegesprek alles duidelijk te krijgen. Ze draaien vaak er om heen als het gaat om tijdsduur van klachten en de toedracht.
Vanochtend tijdens de ronde , een meisje, gisteren opgenomen met koorts, hoofdpijn, nekpijn. NU nog nekpijn, dus controleer of ze haar kin op de borst kan leggen. Allemaal geen probleem. Zegt papa, dat de pijn in haar nek aan de zijkant zit. En wat blijkt heeft ze een gezwollen klier, die dus de klachten geeft. Nergens lees ik ervan. Maar goed , we zijn er uit en ze krijgt AB. Hoop dat het morgen beter gaat.
Dus ik neem even een break. Jerry is er niet om even uit te huilen, dus dan maar even alleen. Het lost de spanningen in mijn lijf op. App marieke, weet dat ze vrij is en doe mijn verhaal. Ook moes mag even minder flink zijn. Dus bel haar, doet me goed. Weet dat het hier allemaal anders is en dat lukt me wel om mee om te gaan. Maar ze tonen hier niet zo snel emoties, dus een huilende nasaala, zorgt voor commotie. En dus houd ik me in . Ik weet dus waarom ik nooit voor de kinderafdeling heb gekozen, ik kan er niet tegen.
Dus laat mij maar op neurochirurgie, waar ik ook mijn verdrietjes soms heb.
Ga toch eens praten met de matron om te wisselen van afdeling. Ik moet het hier ook naar mijn zin hebben tenslotte.
En vanmiddag gewoon even op visite bij mister Simon , de oud anesthesist. Gezellig bijkletsen, samen met Michael. Anna zal er ook wel zijn. Zij is een vrijwilligster uit Amerika, die hier 2 ½ jaar zal zijn. Zij is verpleegkundige geweest en doet hier vooral voorlichting in de breedste zin van het woord op gebied gezondheid. Zij woont bij Simon in de compound.
Tot zover, hoop volgende keer weer een vrolijk verhaal.
-
26 Februari 2015 - 11:59
Eliesbeth:
Hoi zusje,
Heftig zo'n dag. Wat een luxe hier in Nederland.
Maar ook denken wij als ouders hier anders, pakken ons kind op en gaan naar ziekenhuis als wij vinden dat het nodig is. we hebben die mogelijkheid.
Duidelijk groot cultuurverschil.
Maar geloof ook ik als kinderverpleegkundige zou me op zo'n dag niet lekker voelen, en kan dan op mijn werk achter gesloten deur mijn emoties tonen.
Kop op, zus, er zijn ook momenten succes, en genezen kindjes ook in Ghana, geniet daar driedubbel van.
Groetjes, xxx Eliesbeth
-
26 Februari 2015 - 18:19
Hanneke:
Hey Zussie,
Heftig verhaal zeg, maar ja hoort erbij en zal je zeker niet kunnen ontlopen. En inderdaad wij tonen onze emoties. je moet het zeker niet opkroppen je hebt nog een tijd te gaan. Gooi het er uit en gewoon lekker even snotteren. Hoop dat jet misschien toch naar een andere afdeling kan en zo een "leukere" tijd tegemoet gaat.
Groetjes Hanneke xxx -
26 Februari 2015 - 18:21
Marjan:
Carmen, ik weet niet of je er wat aan hebt, maar ik heb met je te doen......
Misschien inderdaad wijs om te switchen....nog 10 maanden met al deze emoties is ietwat veel denk ik en zal je niet goed doen....
Fijn dat je even met Marieke hebt kunnen kletsen...geeft ruimte in het geheel...
Maar buiten deze wat mindere dag zijn er vele andere dagen dat het wel goed gaat en dat je bovenal erg geniet van alles....
Liefs XXX Marjan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
