De winter is begonnen

Bij jullie al heerlijk koud en de winter in aantocht. Ook hier een beetje winter, Harmattan- tijd. De nachten worden koud en de dagen blijven warm. Een droge tijd, de wind komt uit het noorden , dus woestijn, en dus veel stof. Ik merk het vooral aan mijn neus, droog en dus insmeren met sheebutter. Maar sinds een paar nachten ben ik ook blij met mijn t-shirt. Vooral ’s morgens vanaf 4 uur wordt het koud, zo’n 18 -20 graden. Dus dikke jassen, truien, lange mouwen en mutsen op. Het ziet er toch steeds weer vreemd uit, maar de gevoelstemperatuur voor de Ghanees is gewoon te koud. De babietjes ook lekker een mutsje op en jasje aan, het staat ze allemaal goed, die schatjes.
Afgelopen weekend naar Tamale geweest. Was weer goed om even daar te zijn. De kids hadden me gemist en verwachten toch zeker dat ik met de kersttijd terug zal komen. We lezen samen Jip en Janneke. Afgelopen zomer heb ik ze het boek in de Engelse versie gegeven. Dus nu kunnen ze zien hoe we kerst vieren met een boom met ballen en slingers. De konijnen zijn er nog en heten jip en janneke, Ze zijn erg tam en vinden het wel fijn af en toe geaaid te worden. Huisdieren zijn hier geen gewoonte. De meeste dieren , zijn uiteindelijk vlees om te eten. Zo worden zelden honden/katten een naam gegeven. Het feit dat er ook in Nederland mensen zijn die een verzekering afsluiten voor hun huisdier is hier een reden om hard te lachen. Ik geef toe dat we soms ook door kunnen slaan. ZE zijn hier goed voor hun dieren, maar als ze iets mankeren , bv een poot breken, wordt het “smakelijk eten”.
Maar goed ook nog een identiteitsbewijs gehaald in Tamale. Wanneer je 90 dagen of langer in Ghana bent is dit nodig. Ik ben er precies 90 dagen, dus maandagochtend brengt Raulf, de oudste zoon van Alhassan , me naar de immigratiedienst. We vullen een formulier in, we worden op de foto gezet, de vingerafdrukken afgenomen en uiteindelijk printen ze een mooie identiteitskaart. Even afrekenen nog , 270 cedi, € 90, en op naar het station om weer naar Wa te gaan. De trotro staat klaar en is bijna vol, wat een geluk. De trip valt al met al tegen, een gammele bak , en ik zit achterin boven het achterwiel, de slechtste plek in de bus. Door een geroest gat zie ik het wiel . We lijken , gezien het geluid iets te gaan verliezen, maar er wordt wat gesleuteld en ons wordt verzekerd dat we Wa gaan halen. De weg is niet al te best en de chauffeur lijkt tijd te willen inhalen door flink op het gaspedaal te drukken. Ik wordt geshaked en soms stuiter ik omhoog nog net niet tegen het dak. Ik ben niet de enige die een beetje zijn bedenkingen heeft over de rijstijl, maar het verandert niets helaas. Ik kom gezandstraald in Wa aan en ben erg blij met de emmer water om me te douchen. Het is al na 19 uur en Jerry haalt eten voor me, noedels met een gebakken eitje, dat gaat er wel in. Moe val ik om 22 uur in slaap om de volgende dag in Wa naar de immigratiedienst te gaan om het visa te verlengen. Mijn 60 dagen zijn bijna om , vandaar. Ik heb mijn letter van invitatie nodig, maar die zit in mijn mailbox, dus eerst naar het internetcafe. Jammer maar hotmail ligt er uit. Dan maar foto’s maken, dat lukt zowaar in 1 keer. We wagen de gok om zonder brief een verlenging te krijgen. Helaas , lukt niet, daarnaast willen ze ook de vliegticket. Ik vul de formulieren in, betaal 80 deci, laat mijn paspoort achter. Morgen zal ik mijn papieren mee geven aan een chauffeur van de trotro , die in de ochtend al naar Wa gaat. Jerry haalt ze dan op op het station. Het komt allemaal goed , zie je wel. Gelukkig heb ik kopieën in mijn koffer.
En dus begint mijn gewone werkweek weer op woensdag. Er liggen wat meer patiënten dan vorige week. Maar vandaag komen ook de opnames weer voor de oogarts, dus dat wordt volle bak. Voor ons geen werk extra, omdat zij met hun eigen personeel alles regelen. Het is alleen bedbezetting. De man met de brandwonden is er nog steeds, gaat langzaam vooruit. Een paar mannen met grote wonden, dus werk genoeg. Een verpleegkundige van de interne afdeling is overgekomen vanuit Wa , na een motorongeluk. Een gebroken bovenarm, schaambeen en een wond aan zijn knie. Gelukkig geen hersenletsel, hij droeg wel een helm. Maar 3 weken bedrust is niet niks voor een jonge vent. Maar geen keuze. Hij voelt zich ongemakkelijk in deze situatie. Dr Mattias is nog on leave, dus geen operaties, geen dokter in het ziekenhuis, geen vervanging. Wanneer hij terug komt is niet duidelijk, waarschijnlijk neemt hij vakantie op van de laatste 3 jaar, dus dat wordt 3 maanden dan.
Ik heb mijn mappen binnen vanuit het magazijn en kan mijn papierboeltje gaan ordenen. De kast is schoon en ik label mijn vakken. Ik kom papieren tegen uit 2008-2009. Ik gooi het allemaal weg. Wat moet je met een dienstlijst uit 2008??? Er ligt een stapel röntgenfoto’s van jaren terug, ook de vuilnisbak in. Wordt hier niet opgeslagen. Een stapel uitnodigingen van vergaderingen, mededelingen etc. 2008, weg ermee. Zo kun je wel kasten vullen. Het kost wat tijd, maar het ziet er mooi uit. Moet er een foto ( lege batterij , dus morgen )van maken en kijken hoe lang dit zo mooi blijft. Dat zal een grote verrassing blijven.
Ik maak mijn dagelijks ritje naar town, doe mijn boodschapjes en kook , gebakken aardappeltjes met groente. Smaakt weer goed. Dus nu tijd voor dit verhaal. Hoop dat jullie weer genieten. En bedankt allemaal voor jullie reacties.