kids naar huis

Iedereen weer naar huis.

Afgelopen zondag iedereen gedag gezwaaid in Accra op het vliegveld.
Ze hebben genoten en geproefd van de Ghanese gastvrijheid, cultuur en tradities. Maar ook met een kritische blik gekeken. Er moet hier nog veel gebeuren op gebied van gezondheid, scholing etc.
Hoe hou je het schoon, zolang iedereen nog alles naast zich neer laat vallen. Hier een vuilnisophaaldienst opzetten gaat je goud opleveren. Een verbrandingsoven erbij . Kassa.
Een gesloten rioleringssysteem zou niet gek zijn. Nu gaan veel mensen nog naar de bush om te poepen. Misschien wel beter dan naast je huis, maar toch. Het kan dus allemaal beter.
En ik ben me bewust dat ik in het ziekenhuis maar met kleine stapjes voor uit kan. We hebben gewoon niet wat we in Nederland gewend zijn.
Een lange weg te gaan. En ik ga voor deze kleine stapjes. Elke patiënt die ik kan redden , is voor mij een opsteker.
We lopen tegen veel aan. Het lijkt of de kwaliteit van verpleegkundige daalt. Ze missen basiskennis, hun houding is niet altijd optimaal. Ze zijn gauw moe en liggen dan met hun hoofd op tafel. Ik meld dat dit niet kan, je bent representatief voor het ziekenhuis en patiënten voelen zich zo niet welkom.
De interesse is soms ver te zoeken Als ik vraag om een verklaring hoor ik regelmatig, dat het hebben van een baan belangrijker is dan het uitoefenen van een beroep. Ze rapporteren niet of nauwelijks, vinken medicatie niet af. Dus hoe weet ik dan of het gegeven is. Ze lachen het vaak weg. Waar is hun verantwoordelijkheidsgevoel?
Faruk, mijn maatje op de afdeling, en een hele goede pleeg heeft er ook last van. 2 weken terug, heeft hij geprobeerd een collega aan te spreken op een door haar gemaakte fout. Ze ging vol in de verdediging en hoe netjes hij het ook probeerde, het werd een drama. Ik heb nog nooit een Ghanese man zien huilen, maar Faruk had het helemaal gehad en liep huilend weg. Er achteraan dus. We hebben de zelfde frustraties. Het lijkt of alles wat je zegt niet gehoord wordt. Ze zijn zich niet bewust van de gevolgen van hun daden. En Faruk gaat naar Tamale studeren, dus vertrekt. En heeft het daar ook moeilijk mee, kan de afdeling zo niet achterlaten, vindt hij. Maar hij moet, ze vinden hier wel /geen oplossing. Personeelstekort staat op nummer 1.
Dr Robert is terug van zijn studie orthopedie en hoop dat hij weer een opwaartse boest kan geven. Hij is ook niet tevreden. Ik heb mijn zorg uitgesproken en we zullen op korte termijn een bijeenkomst plannen met de afdelingshoofden om dit door te spreken. We willen dan er afdeling gericht klinische lessen geven om zo het peil op te krikken. Ik ben benieuwd. Maar we moeten ergens beginnen.
Op het moment hebben we studenten medicijnen en zij kunnen daar een mooie bijdrage in leveren. Laat hun de klinische lessen maar voorbereiden.
En dan ben ik weer druk op de afdeling. Een week weg en ze hebben er weer een mess van gemaakt. Het magazijn weer een rommeltje en de trolley met alles voor een acute opname volledig leeg. Ik ben even erg direct en laat duidelijk merken dat ik hier niet voor Jan met de korte achternaam ben. Ben het gewoon even spuugzat. Jaja, lezers, ook ik ben wel eens gefrustreerd. Sarah , een lieve student, komt naar me toe en zegt dat het goed is even te ventileren. Ik heb inmiddels mijn excuses al gemaakt . Ik ben waarschijnlijk tegen de verkeerde uitgevallen. De student medicijnen heeft meteen kennis gemaakt met de Nasaala . We lopen daarna visite en de lucht is weer geklaard.
Als ik klaar ben met mijn dienst is alles weer keurig op orde.
En dan heb ik late vandaag en durft Clement (net gediplomeerd vpk ) mij te vragen of ik gerapporteerd heb. Mijn hemel , een patiënt in shock , 2 infusen gezet, met ernstige bloedarmoede, dus bloed krijgt en elke 15 minuten een bloeddruk gecontroleerd heb. Wat denk je zelf jongen. Not amused leg ik hem duidelijk uit hoe ik er over denk. Hij moet nog wel even wat bijleren denk ik zo.
Wetende dat de rapportage van vandaag zich beperkt heeft tot het noteren van de controles .Maar goed ik ga tevreden naar huis, want de dame in kwestie doet het “goed “, lage stabiele bloeddruk nu.

En de kids zijn weer in hun ritme, werken, verbouwen, verhuizen. Mis de drukte om me heen ,maar dat went ook wel weer. Ga ze ook missen.
Stephan is al weer naar Singapore voor zijn werk en Marieke heeft er ook al weer een paar dagen opzitten. Irma is een beetje aan het organiseren in haar verhuis. Helen en Peter zijn ook gewoon druk. Maar de tijd gaat snel, het is zo kerst en zitten we samen aan het kerstdiner. Heb mezelf uitgenodigd bij Marieke en Pieter-Bas. Hun huis is dan zeker klaar en kan ik mijn voeten onder tafel steken. Pieter is een super kok , dus dat wordt smullen. Ga er mijn verloren kilootjes weer aan eten .
Mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm.