Werken in Basseble

Afgelopen zondag naar de meeting in Basseble geweest. We gaan een plan van aanpak introduceren om weer stenen te bakken. Iedereen verzamelt zich om onder de boom in het “centrum “van het dorp, een beetje wat bij ons het kerkplein is. Er wordt voor mij en Jerry een bank aangedragen. Onze toehoorders zitten op de grond, de wortels van de boom of staan. Jerry vertelt over het ontstaan van onze vriendschap en de daaruit voortvloeiende oprichting van de stichting. Het belang van de bouw van een healthecentre, de zorg dichter bij huis te brengen. Na zijn praatje, sluit de chief bij hem aan. De chief is blij dat er mensen zijn , die zich voor zijn dorp en omgeving inzetten, belangeloos. Iedereen die iets wil vragen of toevoegen mag dit doen. Het gaat met name hoe we het plannen en wie er allemaal komen om te helpen. Voor maandag heeft Jerry het zand, de cement, schoppen ,tank voor water en de mal besteld. Dus dinsdagmorgen kunnen we aan de slag. Als we aankomen dinsdagmorgen zijn ze al druk bezig. De vrouwen hebben al vroeg die ochtend het water vanuit de waterpomp naar de tank gebracht. Daarna zijn ze naar huis gegaan om voor de kids en het huishouden te zorgen en zijn nu , 10 uur, weer terug om water aan te dragen. Een zware klus en met grote bewondering zie ik hoe zowel jong ( met de baby op de rug )als oud de grote bakken water op hun hoofd naar de bouwplaats brengen. Ik help hen met pompen en dat vinden ze al om te lachen. Een ‘nasaapla”( witte) die helpt. Ik ga met een middelgrote bak water op mijn hoofd naar de bouwplaats. Het lukt me, maar kan je zeggen daar zijn wij blanken niet voor gemaakt. Onze schouders, nek en armen zijn niet sterk genoeg. Ook de mannen moeten lachen om mijn hulp. Maar ik kan niet alleen maar kijken ,als zij allemaal zich het vuur uit de sloffen werken. Dus ik neem de schop ter hand en maak specie. Ook maak ik ( voor de foto natuurlijk ) een steen. Er zijn maar 2 mallen ,maar toch gaat het in een razend tempo door. Geen koffiepauze, gewoon door gaan tot de lunch. We hebben pito ( plaatselijke bier) en water voor ze gekocht. Het is niet veel, maar het wordt zeker gewaardeerd . Ik word blij als ik zie dat de bevolking zich vrijwillig inzet voor de verbetering van hun gezondheid. Er wordt hard gewerkt en veel gelachen . Ik maak foto’s van de mooie jonge sterke mannen ( haha ) en de mooie oude mannen met een rimpels , een paar tanden en hun mutsen. Zij kijken toe he alles gaat en dat mag op die leeftijd. Ze genieten. Na de lunch brengt Jerry me terug naar Nandom. Het werk gaat door en morgen zal alles klaar zijn en de zon doet de rest. We zullen een volgende keer de fundering bespreken denk ik. En ik mag dan ook een praatje houden, want dat hadden ze zeker verwacht zondag. Jerry heeft er te laat aan gedacht, ik ook, maar dat komt goed.
We hebben weer een klein stapje gemaakt voor de bouw. Wat zou ik graag een grote stap maken, maar helaas daar is tot nu toe het geld niet voor. Hier vinden ze de gift van € 1500 een grote stap en zijn ze zo dankbaar, omdat met kleine stapjes het ook goed komt Het salaris hier van een verpleegkundige varieert , na gelang de dienstjaren, maar gemiddeld zo’n € 350 per maand. Dus bijna 5 maanden salaris. Laat staan een farmer , die misschien € 15 per maand overhoudt. Ik besef dat ik daar in mee moet gaan en de frustratie ( soms ) moet los laten. Niet altijd makkelijk ,als je ziet wat wij thuis allemaal hebben. But all will be fine. For every problem , there’s a solution. De Ghanees weet hier alles van.
Tot zover weer, lieve lezers.

Oh ja, er is toch nog een klein foutje opgetreden bij het vernieuwen van mijn visa. Ze belde me vanuit de immigratie. Er is een datum veranderd met pen en dat kan mogelijk problemen geven als ik terug ga. Dus paspoort weer naar Wa. Jerry neemt het mee. Bedenk me nu , dat het misschien wel goed uit zou komen , als ze me weigeren terug te laten gaan. Moet ik “gedwongen” toch nog 4 weken blijven, haha. Zou het niet erg vinden,