visite,visite een huis vol visite 2-11-2015

Visite, visite , een huis vol visite.
6-11-2015.
Het huis vol visite gaat weer uitdunnen.
Suus en Riet zijn al weer thuis. Wieteke en Ellen vorige week gearriveerd.
Riet heeft haar schooltje tot ziens gezegd . De kindjes zijn getrakteerd op lekkere koekjes. Zo’n 100 blije gezichtjes, die je allemaal wel mee zou willen nemen. Met of zonder snotneus, of natte luier. Want zo klein zijn ze soms nog.
Riet heeft in korte tijd stappen gemaakt, die de teachers tot hulp kunnen zijn. Super dus.
Voor Suus liep het allemaal wat minder. Ze had zo gehoopt nog wat te kunnen klussen op OK, maar helaas. Op maandag geen operaties, dokter Robert naar Accra. Op dinsdag vol goede moed naar theatre. Een keizersnee was gaande. Maar de gang van zaken toch wat anders dan thuis. Maar met name de desinteresse, het in en uit lopen van een operatiekamer, geen structuur was ze op een gegeven moment wel klaar mee. Dus met frustratie naar huis. We hebben het plan gekeerd en Suus is niet meer op Ok geweest. Heeft zich vermaakt met andere dingen. In het weekend zouden Wiet en Ellen aankomen.
We maken het plan om naar Mole park te gaan. Voor Riet en Suus de laatste dagen voor vertrek en voor Wiet en Ellen hun start in Ghana. Ik hoop zo dat we de olifanten gaan zien, naast alle hertjes, pumba’s en brutale apen.
Ik vertrek vrijdag al omdat ik mijn visa nog 1 x moet verlengen. Ik blijf dan in Wa ,tot zondag iedereen komt .Vandaar gaan we met zijn allen naar Mole. De kamers gereserveerd. Naaleka uit Tamale uitgenodigd. Heb hem al te lang niet meer gezien.
Mijn visa wordt weer een verhaal apart, helaas. Het blijft een hot item.
Zondagochtend arriveren Wiet en Ellen al vroeg in Wa. Heerlijk om elkaar weer te zien en dan in mijn Ghana. Zo bijzonder.
De rest komt in de ochtend. Ik heb de tickets voor de bus al gekocht, dus we kunnen …….
We komen rond 17.30 uur aan in Larabanga , het dorp bij het park. Een taxi nemen en dan de benen strekken , zou je denken. Dat ging weer even mis. Had van Jerry een nummer van een taxichauffeur, maar hij was niet in town.
Dan maar met de lokale. Schrik niet wat deze gozer vroeg : “10 cedi pp”. Ik was meteen op mijn achterste benen . Dat gaat deze nasaala niet doen. Hij wil een MAAR opwerpen, maar dat gaat niks worden. Dat wordt snel verdienen met 7 witte vrouwen. De discussie loopt hoog op, maar ik ben er klaar mee. Je betaald hier gewoon per taxi net als in NL. En voor 12 cedi mag ie dat gaan doen. Hij moet 2 x rijden dus mooi en snel verdiend lijkt me. Iedereen bemoeit zich er mee. Ik bel het park. En zij beloven me vervoer te sturen. In de vorm van een grote truck. Die toch naar town moet om iets af te leveren.
Het toppunt van bemoeizucht , een gast van een jaar of 16. Hij wil ons toch wel duidelijk maken dat hij geen enkele “behoefte “heeft aan ons witte. Maar hij zou maar wat graag naar dat Europa komen wonen. Hij is zo onbeleefd, dat ik hem daar toch op aanspreek. Waar hij het lef vandaan haalt mij met zo weinig respect aan te spreken. Respect voor “oudere” staat hier hoog in het vaandel. Later wordt er door medebewoners excuses voor zijn gedrag gemaakt. We pakken onze koffers en wachten op de hoek op ons vervoer.
En dat wordt lachen. Een grote truck, de koffers in de bak. Moeder Riet en Ellen voor in en de rest klimt in de bak. We hebben zo’n lol. En de driver in town heeft gewoon niks verdiend, haha. Hij wij zijn voor niks op bestemming.
Moe maar voldaan gaan we beginnen met een heerlijk maaltje. Daarna gewoon lekker slapen.
De volgende dag op safari met de Indiana Jones truck. We zien veel beestjes, maar helaas geen olifanten. Om 9 uur terug aan een ontbijtje met gebakken / gekookt eitje. Van korte duur. Er wordt geroepen dat er olifanten in de vijver zitten, tenminste eentje. Iedereen laat zijn eten vallen. De guide neemt zijn geweer mee en de club daalt af. Ik heb alleen slippers dus ik blijf boven. Heb genoeg fotograven die mij kunnen voorzien van de mooiste olifanten. Tenslotte komt er een weekendje reünie, waar ik al deze foto’s kan uitwisselen.
Het was prachtig al die fantjes, iedereen dolenthousiast. En ik zo blij, want je kunt het treffen dat je er niet eentje ziet. Het blijven wilde dieren , die niet te sturen zijn.
Er is vertier genoeg rondom ons hotel. De apen laten zich ook weer van hun “beste” kant zien. Ze jatten tijdens het ontbijt de pot met suikerklontjes. Niet de baviaan, maar een kleinere soort ( weet niet meer welke ). Even hectisch, want je weet nooit wat ze meer mee nemen.
Ik heb iedereen al wel gewaarschuwd voor de baviaan, die spontaan je kamer in komt lopen. Irma, Stephan en Natasch hebben dat afgelopen zomer gehad. Hij had netjes geklopt, alsof ie personeel was. Schrikken . Dus de deur op slot en niet gewoon dicht.
Maar mijn advies slipte er tussen door en op dinsdagmiddag stapt er eentje binnen bij Wiet, Ellen en Lieke. Gillen dus. Hij doorzoekt de prullenbak en springt van het ene baar het andere bed. Wiet zit in de douche en blijft daar veilig zitten. Op het gegil komen een paar Ghanezen af. Ellen opent de deur voor de baviaan en de mannen jagen hem weg. Diepe zucht en weer een mooie ervaring en leuk verhaal rijker. Ik ben helemaal niet dol op deze lelijkerds, te brutaal weet ik ook uit eigen ervaring.
Het gaat nog leuker worden. Woensdag weer olifanten gespot en daarna lekker zwemmen. Heerlijk als je een jaar in het stof zit. Dus spulletjes in een tas op een tafel, bril erbij. En werkelijk waar een baviaan rent op alles af neemt de tas mee inclusief bril en vertrekt. Suus gilt en rent er achter aan. Hij laat de tas vallen gelukkig, maar verdwijnt met mijn bril in de bush. Die zien we nooit meer terug. Gelukkig heb ik thuis leesbrilletjes liggen voor het geval dat………
En dat DAT hebben we nu. Wel balen hoor. Gelukkig ben ik goed verzekerd, en hoop dat dit dus opgelost gaat worden als ik thuis ben. Voor deze korte tijd red ik het wel met mijn HEMA-brilletje.
Zo brutaal als een aap, is hier zeker weer mee bevestigd. En de dag erop rent er eentje door de keuken en komt met de fles slasaus naar buiten. Hij opent hem vakkundig en lepelt hem met zijn vinger aardig leeg. Misschien hadden we er de frietjes bij moeten serveren en had hij ook zijn familie kunnen uitnodigen .
We hebben een leuke tijd samen. Naaleka geniet ook en krijgt zijn zwemlessen. Hij heeft wel 4 zwemjuffen. We zitten in een deuk. Wat is het toch moeilijk als je dit niet op jonge leeftijd leert. Maar hij is gedreven en na 3 dagen zien we echt vooruitgang en verdient zijn stickers. Voor onder water zwemmen, watertrappelen en ook de schoolslag gaat zienderogen vooruit. Als ie hoort dat je voor een diploma ook met kleren/schoenen aan moet kunnen zwemmen , krijgt hij het benauwd. We stellen hem gerust dat we dat dan laten zitten.
Daarnaast is hij een leuke gast, waar je goede gesprekken en discussies mee kunt voeren. Een slimme jongen, leraar geschiedenis. Hij neemt donderdag Riet en Suus mee naar Tamale, waar zij een binnenlandse vlucht nemen naar Accra om daarna naar huis te vliegen. Een goede gids dus.
Ik neem dan de andere mee terug naar Nandom. Waar Marieke en Lieke hun plannen voor he reizen maken en zondag vertrekken. Wiet en Ellen blijven tot donderdag.
En zo vliegen de mooie dagen voorbij. Gelukkig komt Jerry nog op woensdag. Hij heeft allerlei oponthoud gehad in Wa, maar fijn dat hij er is.
Op donderdagochtend is iedereen weer reis klaar. We nemen afscheid van Suus en Riet en Naaleka. En wij gaan naar Wa. Op naar een nieuw avontuur.