ghanan een andere wereld

Ghana een ander wereld.

Mijn verhalen worden door velen van jullie gelezen, wat ik geweldig vind.
“Wat beleef je veel “, hoor ik dan. Voor mij inmiddels gewoon, maar bedenk me dat het inderdaad een hele andere wereld is hier. Wat ik hier in een week meemaak maak ik thuis niet eens mee in weken.
Geld pinnen om de hoek, is hier een wereldreis met een hoop risico’s . De kans op een ongeluk is groter en sinds de berovingen van een tijd terug komt dat er nog bij. Ik bewaar mijn geld altijd in mijn bh . Denk dat dat de veiligste plek is, niemand komt er aan en denkt daar aan :-). ( hoop nu dat ze geen FB hebben ). In Nederland heeft niemand nog geld op zak.

De ongelukken met brommers en trotro’s zijn hier van alle dag. Het weekend is altijd een topper. Nu er meer helmen gedragen worden ( een vooruitgang ) zijn het de breuken die boven aan de ranglijst staan. Maar toch deze week een man 64 jaar, wilde zijn nieuwe motor uitproberen, nu ligt ie tussen 6 planken. Geen helm, bloed kwam uit zijn mond , neus overal. Een giga klap gemaakt, breuken in zijn gezicht, zwaar hersenletsel. Wat doe je dan , uitzuigen, zuurstof , infuus en wachten tot ie overlijdt. 4uur later was het zo.
Zo’n ongeval met een trotro kan 20 gewonden geven, want zo veel worden er in gepropt of je het wil of niet. De regel is nu 3 naast elkaar ,maar als het er op aan komt zitten we als haringen in een ton. Gordels, kennen ze niet. Ik kijk tegenwoordig goed waar ik ga zitten en wat het beste is mocht er een botsing komen. En met de snelheid waar ze af en toe mee rijden, maakt dat ik bid om veilig thuis te komen.

Dat patiënten hier zo maar doodgaan is iets wat me elke keer weer verbaasd. Opname, hoge koorts, AB, aanspreekbaar en een paar uur later zonder ook maar een vreemd geluid, zit vrouwlief hand in hand met haar dode echtgenoot. Ze heeft het niet eens gemerkt. Hun zoon is degene die er bij uit komt en een nurse roept. Een doodsoorzaak kunnen we niet vaststellen, geen autopsie en te weinig mogelijkheden om extra bloed etc. te onderzoeken. Een lumbaalpunctie gedaan ,maar geen meningitis.

De omgeving, het buitenleven, altijd mensen om je heen, alle kippen, geiten, honden, ezels het passeert je op de weg en rondom huis. En van wie ze dan allemaal zijn is de vraag. Hier weten de mensen dat gelukkig wel en kun je aangifte doen als je kippen gestolen zijn.

Hoe alles vervoerd wordt, het blijft bijzonder. Met 2 op een motor en de achterste heeft dan nog een tv vast. De timmerman met 5 meter lange planken op een fiets, vader met 4 kids op een brommer, een brommer met een stapel kratten bier achterop, of een mand vol met geiten. Pa die overleden is gaat tussen twee man in mee naar huis. Je moet er niet aan denken dat er on the way wat gebeurd.
En natuurlijk blijft het prachtig om te zien hoe ze hier alles op hun hoofd kunnen meenemen. Bewonder hen om de fysieke kracht, werkelijk . Kindjes van een jaar of 6 lopen hier met een emmer met 10 liter water op hun hoofd. Vrouwen met bakken van 30 liter. Wij hebben al een nekhernia als we er aan denken, ;-).

En dan de moeders met hun kleintjes op de rug, ik vind het prachtig. Hoe fijn om hele dagen mama’s lijf te voelen, heerlijk te slapen en als je huilt meteen aan de borst te mogen. Hoe ze op de rug blijven liggen als je ze weer inpakt om verder te gaan, allemaal dingen die ik vele zou willen laten zien. Dat ze hier de kids optillen aan 1 arm, ze doen het al eeuwen en geen eentje heeft een schouder uit de kom. In Nederland word je aangesproken als je dit doet.

Gewoon het relaxte leven onder de boom , in de schaduw, biertje erbij een damspel en je hoort niemand klagen. De mannen met pensioen elke dag op dezelfde plek in town langs de doorlopende weg, ze kletsen over van alles en kijken wie en wat er langs komt. Zwaaien vriendelijk en ik maak regelmatig een praatje met ze.

Een chief, dorpsoudste, die alle problemen groot en klein van het hele dorp op zijn bordje krijgt.
Allemaal wordt het opgelost en ieder kan tevreden of niet naar huis. Hij beslist. Zie je het voor je, dat je met een ruzie met je buren , je partner naar de burgemeester gaat. Daar hebben wij dan weer de rijdende rechter voor of een bemiddelaar ;-).

Maar ook de armoede ,die er hier nog is , is schrijnend. Na al de jaren hier, weet ik dat velen een lening hebben en nooit meer van die schuld afkomen zolang ze de loterij niet winnen. Een lening om het schoolgeld , de huur etc. te kunnen betalen. Eten wanneer je honger hebt is wel even iets anders dan standaard 3 maaltijden met je tussendoortjes. Gelukkig hebben de scholen een maaltijd, maar daar heb je gewoon ook voor betaald. De blije lach van zo’n kindje als je hem een potlood geeft, doet je smelten. Zelfs de volwassenen hier zijn blij met de pen die ik ze geef. Wie maak ik in Nl blij met een potlood of een pen. De kinderen verwachten een tablet, grote cadeaus met verjaardagen. Maar spelen uiteindelijk met de doos waar het in zat. Ik mag het niet vergelijken, twee zo uiteenlopende werelden, maar soms doe ik het toch. Hoe tevreden zijn wij met alles wat we hebben?
We betalen veel voor bv ziektekosten ,maar we hebben het wel. Hier ga je nog steeds dood omdat het geld of de medicatie er niet is.
Franklin is een voorbeeld. Nieren werken niet meer, moet aan de dialyse. Het werkt ,maar het is niet te betalen, 3 x per week en niet in de verzekering. Dus hij komt en gaat en we lappen hem weer op met wat bloed, pillen voor zijn hoge bloeddruk . Dan ben je 39 jaar en de dood staat voor je neus.
Een niertransplantatie kan hier in Ghana nog niet.
En daarom weer heel blij met William , die we uit zijn statische epileptische aanval hebben gehaald. NU hij weer aanspreekbaar is en kan praten hebben we het leuk samen. Elke morgen is hij blij en zegt dat ie me heeft gemist. Ik ben er helaas niet 24 uur per dag, 7 dagen in de week, ben niet zijn private nurse. En nu kan hij weer uit bed en zit in de rolstoel, eet weer zelfstandig en spreekt Engels. Hij heeft wel hersenschade opgelopen door de jaren heen, maar zo genieten van zijn uitspraken. Hij roept meen zegt dan “zullen we samen bidden , want God zorgt voor mij en ook voor jou hoor”.

Een kleine indruk probeer ik te geven ,maar zo moeilijk uit te leggen. Je moet het zien, proeven en ruiken om te weten hoe het werkelijk is.
Jullie zijn welkom.