Weekendje rezien , 1 -12-2107

Weekendje reizen.

Het is weer eens tijd om te reizen.
Naaleka in Tamale wacht . Er is nu een NL vrijwilliger ,Lars, en die moet ik ook zien. Hij doet vrijwilligerswerk bij Naaleka op school. Een jonge gast die zijn minor in Ghana doet.
Maar het belangrijkste is Naaleka. Hij is blij dat zijn vriendin weer thuis is na 3 jaar werken in het buitenland. En zo staat er een bruiloft op het programma. Hij is inmiddels 30 en iedereen vraagt hem wanneer er getrouwd gaat worden . Het gaat er van komen. Hij wilt graag dat ik mee ga naar Chereponi, zijn geboortedorp, om de familie te zien en de ouders van Alima. Heb deze trip al eens eerder gemaakt dus ik weet wat me te wachten staat. Lars weet dat niet , dus hij gaat een ervaring rijker worden, trotro’s op de rough road, uren zitten en je overgeven aan de tijd.
Voor mij de eerste keer dat ik zijn vrouw to be ga zien. Ook zijn moeder wacht ,spreek haar nog wel eens via de telefoon. Altijd enthousiast. Opa ook.
Woensdagavond spreek ik Naaleka. De zus van Alima is plotseling overleden, 29 jaar. Nog onduidelijk wat er aan de hand was. Uiteindelijk blijkt wat ik gedacht had ook zo te zijn. Een hersenbloeding. Triest zo jong. Ze is inmiddels begraven en de uiteindelijke begrafenis is vrijdag 8 december.
Op donderdagmorgen ga ik met mijn backpackje vol naar het “station” waar ik de eerste bus naar Wa neem. Dus om 5 uur gaat de wekker. Dan brengt me met de auto.
Ook een pleeg van het ziekenhuis gaat naar Tamale, dus we kunnen samen reizen. Altijd gezellig.
De brug net voor Tamale is gesloten voor het grote verkeer. Er moet onderhoud gepleegd worden. Maar waarom net voor kerst als zo veel mensen reizen. Maar er wordt in ieder geval iets aan gedaan voor er ongelukken gebeuren. Voor de brug bij de tol-poort worden we gedropt en moeten we onze weg naar de overkant vinden. De jongens met brommers wachten ons op. Een goudmijntje voor ze zo voor kerst. 5 cedi zegt ie tegen mijn maatje. Dat denk ik niet, 3 cedi is genoeg en we springen achterop. Aan de overkant staat er een trotro die ons naar het busstation brengt. Nog eens 5 cedi.
Maar al met al verliep de reis voorspoedig. Ik bel Naaleka die me op komt halen. Helemaal blij me weer te zien en dat is wederzijds. We gaan naar zijn huis, waar hij voor me kookt. Hij heeft een mooie keuken gemaakt met kastjes en een gasstel. Ook een nieuwe douche met stromend water. Ik weet dat hij weer op de bank slaapt als ik zijn slaapkamer in beslag neem. We praten bij en maken plannen voor het weekend. Lars is inmiddels ook in beeld. Een enthousiaste gast met een African flow. De jongens hebben een goede band en doen veel samen.
Vrijdagochtend naar Chereponi. Het is even wachten voor de bus vol is maar dat zijn we gewend. De weg naar Yendi is geasfalteerd maar dan houdt het op en worden we van links naar rechts geschud . De kuilen kun je niet ontwijken al doe je nog zo je best. Lars vindt het op safari lijken. Fijn dat we dit niet in het regenseizoen hoeven te doen. Ik denk niet dat het zou lukken.
IN Chereponi is ieder nog druk. Moeders is nog op de markt, maar Alima is daar. Wat een lieve meid, heel open en hartelijk. IK condoleer haar met het verlies van haar zus. Ze houdt zich groot.
Naaleka’s broer is er wel en hij is 3 weken terug vader geworden van een mooi dochtertje. En na een douche en een dutje is ’s avonds iedereen er. We eten fufu. Lekker.
Zaterdag de dag van visite. Naar opa, die mijn stem herkend( opa is blind) en dankbaar is voor mijn komst. We hebben een lang gesprek, Naaleka vertaald.
Dan naar de village van familie Alima. Ook daar een praatje. We gaan met de brommer en rijden een lekke band . Dus er wordt een andere aangeleverd. De benzine overgeheveld en met zijn drietjes op een brommer verder. Ik mag gelukkig tussen in. Lars is degene die bij te grote kuilen of vluchtheuvels stuitert. Het is lachen hoor. Naaleka is maar een klein opdondertje en Lars is groot en dan zit daar een “moeder” tussen in geplakt. Het zal er grappig hebben uit gezien.
Iedereen is altijd zo dankbaar dat je komt. Dat je de moeite neemt om van zo ver naar de andere uithoek van Ghana te reizen.
En dan terug want er staat voetbal op het programma. Naaleka is Chelsea fan , Lars voor Manchester United. Ze spelen allebei deze middag. Blij dat ik met tijden graag voetbal kijk. Ze winnen beide, dus dat is meegenomen.
Voor we naar bed gaan , iedereen gedag zeggen , want we vertrekken zondagnacht om 3 uur met de bus terug naar Tamale. Opa houdt ons flink aan de praat. Hij herhaalt veel van de ochtend maar dat kun je hem niet kwalijk nemen op zijn leeftijd . We zien hem volgende maand op de bruiloft. Want daar gingen we voor, het regelen van de bruiloft. 7 januari as.
3 uur vertrekt de bus. Het is koud ( al zal het rond de 18 graden zijn)en ik heb geen jas of vest meegenomen. Moet zeggen dat ik afzie. Ik duik in mijn omslagdoek en hoop dat het snel 7 uur wordt en het zonnetje me opwarmt. We hebben een lange reis met een nog slechtere weg dan heen. Maar goed we komen veilig aan met onze extra zak met yam. Een cadeautje van Chereponi.
Uitrusten dus want maandagochtend mag ik nog zo’n 8 uur reizen naar huis. We gaan nog kletsen bij de oom , die een winkeltje heeft. Naaleka wil nog graag zijn plannen bespreken die hij met Lars wil maken. Dus we discussiëren wat het best is om te doen voor de toekomst.
En zo vliegt een weekend voorbij en ben ik veilig aangekomen in Nandom , om dinsdag weer fris en fruitig op de afdeling te staan.
Volgende maand doen we dit nog een keertje. Want de bruiloft mag ik niet missen.
En als ik dan weer terug kom, hoopt Naaleka dat er een kleintje onderweg is. Ik hoop met hem mee.