gewoon doorgaan

Gewoon doorgaan.

Het leven is net als thuis, werken, koken, wassen, poetsen en socializen.
Met het grote verschil dat wij regels hebben voor alles en hier nog structuur gebracht moet worden. Een hele lange adem moet je hebben. Ik laat ze op de afdeling doen wat ze het beste lijkt, dus geen orde in zaken als infuuslijnen, spuiten, naalden etc. Aan mijn kant regel ik het wel, maar aan de vrouwenkant laat ik het. Hoop dat ze gaan zien wat werkt, ze wisselen regelmatig van kant dus.
De afdeling is met tijden heel druk en dan weer rustig, zoals thuis .
Heb inmiddels een protocol sliktest ingevoerd, omdat er zoveel patiënten zijn met slikproblemen ( door zwakte, een beroerte etc ). We zullen zien wat het oplevert. Sondes genoeg om in te brengen.
Wat ook een protocol waard is.
Een tekort aan infuuslijnen, infuusnaalden, spuiten, pleister, steriel handschoenen, disposable ones etc. Het is werkelijk extreem. Nog nooit zo meegemaakt. Er is niets aan te doen en we moeten bij andere afdelingen smeken, zoals zij dat bij ons doen. Inmiddels is er op onze afdeling niks meer te halen.
Ook om bloed wordt gesmeekt. In ieder geval gevraagd. Moeder van een collega heeft O neg en niet 1 van de kids heeft het. Ze heeft 3 zakken nodig en de voorraad heeft er 2. De derde zal ik leveren. Martin is er heel blij mee. En ik had toch in de planning nog 1 x te geven voor vertrek. Dus vrijdag doneren en weekend vrij nemen. Voor het eerst hebben ze me 3 x moeten prikken. Een blauwe plek dus. Maar 3 x is scheepsrecht. We halen er Erik bij en die zet hem , meteen raak en het bloed stroomt .15 minuutjes en klaar. Naar huis en beentjes omhoog. Niet dus, ik doe even de was en dweil de vloer. Daarna rust. Als dank krijg ik van Martin een plateau eieren. Heerlijk , ze waren op ;-).
Nog meer verrassingen op maandag. De tante van Eric, die ik ondersteun, brengt me een zak vol geroosterde pinda’s en een liter honing. Ze is blij dat hij de kans heeft nu te studeren wat anders niet gelukt zou zijn. Dus kids de pinda’s komen mee naar huis. Altijd lekkerder dan uit een Calvézak. Zelf geroosterd heeft een andere smaak.
Vrijdag ( 24 feb)ben ik in Accra met Julius. Julius krijgt een award uitgereikt omdat hij de beste afgestudeerde is van afgelopen jaar.( Hij kreeg zijn bull in November, waar ik helaas door omstandigheden niet bij kon zijn ). Trots ben ik op mijn geadopteerde zoon. Er mogen 2 familieleden mee, dus ben ik de uitverkorene en zijn oudste broer, Jonathan. Uiteindelijk lukt het Jonathan niet.
Dus Julius en ik gaan samen en er zal een vriend bij zijn , die in Accra is.
Wat de award inhoudt is een verassing. En als hij er niet is komt ie te vervallen.
Dus we gaan weer de bus in , voor 16 uur.
De award uitreiking was indrukwekkend. Vele hebben er eentje gehad. En er was een dame die er maar liefst 10 kreeg. En certificaat en een cheque van school. Geen scholarship helaas, maar daar gaat aan gewerkt worden. De aanhouder wint zullen we maar denken.
Daarna ga ik naar Kumasi ,op kraamvisite bij Opoku. Hij heeft er een tweede dochter bij. Hij is apentrots. Het is ook de dag dat ze officieel haar naam krijgt. Een doop dus. Het wordt bescheiden gevierd met enkel familie en close friends. Dan, May en Goddy zijn ook van de partij. Het meisje gaat Daniëlle heten en dus vernoemd naar Dan en nog een goede vriend van Opoku. Ook Dan weer gecharmeerd.
Het was een mooie doop en iedereen zag er super uit. Wij , May en ik , hadden een jurk van dezelfde stof. Gezellig samen eten daarna.
Daarnaast nog naar Bibiani ,helaas een minder leuke reden. Een oom van Dan is plotseling overleden. Een broer van zijn moeder. Hij heeft de familie ondersteund nadat zijn moeder door zijn vader in de steek is gelaten.( ruim 20 jaar geleden )
Het zijn verplichtingen, maar worden gewaardeerd door de familie.
Dan doet nog wat zaken op maandag en op dinsdag nemen we de bus naar huis. Een rit met een speeding bus. We arriveren woensdag vroeg in de ochtend. Veilig thuis, maar bekaf. Je moet het zo zien. De afstanden zijn groot. Zoiets als van Breda naar Zuid-Frankrijk en zelfs naar Spanje. En dat allemaal in een weekend.
Donderdag weer gewoon aan de slag.