schoolreisje
Door: carmen
Blijf op de hoogte en volg carmen
18 Februari 2015 | Ghana, Nandom
Hallo allemaal,
Even geleden dat er geschreven is, maar soms druk en soms gewoon geen nieuws.
Afgelopen week naar Accra geweest. Op schoolreisje met de schoolkids van Nandom.
Benedicta, hoofd van KG, sister Juliana, algemeen directeur van het ziekenhuis, Cecilia, member van de plaatselijke gemeente en ik als nurse, op pad met 39 kids. Variërend in de leeftijd van 6 tot 18 jaar.
Voor een groot deel een gesponsorde reis. De bus -organisatie heeft het grootste deel bijgedragen. Alle kinderen konden mee voor 50 cedi. Wetende dat niet iedereen dit bedrag kan bijdragen, dus sponsoren we mee. Er zal ook gegeten moeten worden en overnacht. We overnachten in Mary Immaculate home. Gerund door de nonnen in centrum van Accra. Er wordt gekookt voor ons, maar wij leveren zelf de ingrediënten. Dus er wordt geshopt, rijst, kinky, tomaten, vis, yam, plantain etc.
Genoeg ruimte in zo’n bus om alles mee te nemen.
De kinderen zijn al dagen zenuwachtig voor vertrek. Om 5 uur vertrekt de bus uit Nandom. De lange reis gaat beginnen, dat wordt zon 13-15 uur schudden in een bus. Maar goed wel eentje met airco en tv. En vooral die tv gaat hem worden. De leuke Ghanese films houden je wel wakker.
De meeste jonge kinderen zijn nog nooit buiten Nandom geweest, dus wat zullen die hun ogen uitkijken onderweg en in Accra. Accra waar het zo druk is , zo overvol.
De zee gaan zien, naar het parlement, naar het vliegveld, naar de marine en de militaire vliegbasis Het wordt een druk en strak programma.
De reis verloopt voorspoedig en rond 20 uur komen we aan op bestemming. De kamers worden ingedeeld. Er zijn kamers met 4 bedden , 3 stuks, zo de kinderen worden verdeeld. De grote jongens op een kamer, de grote meiden en de kleintjes. Benedicta en Cecilia slapen bij de kids en ik krijg een kamer voor mij alleen. Het is niet anders, maar dat zijn dan de voordelen van nasaala-zijn.
Overal tassen, rugzakken, slaapmatjes, er wordt georganiseerd en gekeken wie in een bed of op de grond moet slapen. Uiteindelijk, naar bed, heerlijk. Morgen vroeg op en een drukke dag.
Heerlijk dat sister Juliana de weg weet in Accra.
We gaan naar de vliegbasis, waar we info krijgen over het legeretc. We gaan de hangar in om de helikopters en gevechtsvliegtuig te bekijken. We mogen in de helikopter, in de cockpit, een ervaring voor de kids, big big. Hebben dit alleen in boeken of op tv gezien en nu zelf er in , wauw.
We krijgen een frisje aangeboden door de airforce.
Het zien van de zee is onvoorstelbaar, water dat zo ver reikt , dat je niet weet of het ergens stopt.
Thuis wordt er voor ons gekookt en de kinderen laten het zich goed smaken. Het verbaast me elke keer weer , hoeveel ze kunnen eten. Ze hebben het prima naar hun zin.
We gaan de volgende dag naar het parlement. Ook voor mij nieuw, ben nooit thuis in het parlement geweest. Ben ook niet zo politiek geïnteresseerd, maar een keertje binnenkamers kijken is altijd leuk. Een beetje saai dus.
Naar Tema in de middag ,om naar de marine te gaan. We gaan varen met een marine schip.
Nog nooit een schip gezien en dan meevaren, de kids kijken hun ogen uit. Sommige zijn een beetje bang en misselijk. De grote jongens vinden het allemaal wel spannend, uniformen, afweergeschut. Denk dat na onze trip er een paar wel interesse hebben voor het leger en de marine.
’s Avonds gaan we een drankje doen in de spot en dansen we Azuntu. Ze zijn onuitputtelijk.
We gaan naar Nrukuom park , museum en nationale theater .
Het is druk in het park, 14 februari, Valentijn, met bruidsparen, die foto’s maken. Ze staan in de rij.
Zaterdagavond zijn we uitgenodigd bij de commandant van de airforce om te komen eten. Er is gekookt voor 50 man. Heerlijk en daarna dansen.
Zondag gaan we naar de kerk en daarna vertrekken we weer naar huis.
De kinderen genieten en willen nog wel een weekje blijven, maar aan alles komt een eind. Ze hebben zo veel om thuis te vertellen, ze kunnen een boek schrijven over hun ervaringen. We hopen dat we jaarlijks dit soort reisjes kunnen maken. Heb veel foto’s, die bij sister Juliana op de computer kunnen en misschien moeten ze een fotoboek maken.
Even geleden dat er geschreven is, maar soms druk en soms gewoon geen nieuws.
Afgelopen week naar Accra geweest. Op schoolreisje met de schoolkids van Nandom.
Benedicta, hoofd van KG, sister Juliana, algemeen directeur van het ziekenhuis, Cecilia, member van de plaatselijke gemeente en ik als nurse, op pad met 39 kids. Variërend in de leeftijd van 6 tot 18 jaar.
Voor een groot deel een gesponsorde reis. De bus -organisatie heeft het grootste deel bijgedragen. Alle kinderen konden mee voor 50 cedi. Wetende dat niet iedereen dit bedrag kan bijdragen, dus sponsoren we mee. Er zal ook gegeten moeten worden en overnacht. We overnachten in Mary Immaculate home. Gerund door de nonnen in centrum van Accra. Er wordt gekookt voor ons, maar wij leveren zelf de ingrediënten. Dus er wordt geshopt, rijst, kinky, tomaten, vis, yam, plantain etc.
Genoeg ruimte in zo’n bus om alles mee te nemen.
De kinderen zijn al dagen zenuwachtig voor vertrek. Om 5 uur vertrekt de bus uit Nandom. De lange reis gaat beginnen, dat wordt zon 13-15 uur schudden in een bus. Maar goed wel eentje met airco en tv. En vooral die tv gaat hem worden. De leuke Ghanese films houden je wel wakker.
De meeste jonge kinderen zijn nog nooit buiten Nandom geweest, dus wat zullen die hun ogen uitkijken onderweg en in Accra. Accra waar het zo druk is , zo overvol.
De zee gaan zien, naar het parlement, naar het vliegveld, naar de marine en de militaire vliegbasis Het wordt een druk en strak programma.
De reis verloopt voorspoedig en rond 20 uur komen we aan op bestemming. De kamers worden ingedeeld. Er zijn kamers met 4 bedden , 3 stuks, zo de kinderen worden verdeeld. De grote jongens op een kamer, de grote meiden en de kleintjes. Benedicta en Cecilia slapen bij de kids en ik krijg een kamer voor mij alleen. Het is niet anders, maar dat zijn dan de voordelen van nasaala-zijn.
Overal tassen, rugzakken, slaapmatjes, er wordt georganiseerd en gekeken wie in een bed of op de grond moet slapen. Uiteindelijk, naar bed, heerlijk. Morgen vroeg op en een drukke dag.
Heerlijk dat sister Juliana de weg weet in Accra.
We gaan naar de vliegbasis, waar we info krijgen over het legeretc. We gaan de hangar in om de helikopters en gevechtsvliegtuig te bekijken. We mogen in de helikopter, in de cockpit, een ervaring voor de kids, big big. Hebben dit alleen in boeken of op tv gezien en nu zelf er in , wauw.
We krijgen een frisje aangeboden door de airforce.
Het zien van de zee is onvoorstelbaar, water dat zo ver reikt , dat je niet weet of het ergens stopt.
Thuis wordt er voor ons gekookt en de kinderen laten het zich goed smaken. Het verbaast me elke keer weer , hoeveel ze kunnen eten. Ze hebben het prima naar hun zin.
We gaan de volgende dag naar het parlement. Ook voor mij nieuw, ben nooit thuis in het parlement geweest. Ben ook niet zo politiek geïnteresseerd, maar een keertje binnenkamers kijken is altijd leuk. Een beetje saai dus.
Naar Tema in de middag ,om naar de marine te gaan. We gaan varen met een marine schip.
Nog nooit een schip gezien en dan meevaren, de kids kijken hun ogen uit. Sommige zijn een beetje bang en misselijk. De grote jongens vinden het allemaal wel spannend, uniformen, afweergeschut. Denk dat na onze trip er een paar wel interesse hebben voor het leger en de marine.
’s Avonds gaan we een drankje doen in de spot en dansen we Azuntu. Ze zijn onuitputtelijk.
We gaan naar Nrukuom park , museum en nationale theater .
Het is druk in het park, 14 februari, Valentijn, met bruidsparen, die foto’s maken. Ze staan in de rij.
Zaterdagavond zijn we uitgenodigd bij de commandant van de airforce om te komen eten. Er is gekookt voor 50 man. Heerlijk en daarna dansen.
Zondag gaan we naar de kerk en daarna vertrekken we weer naar huis.
De kinderen genieten en willen nog wel een weekje blijven, maar aan alles komt een eind. Ze hebben zo veel om thuis te vertellen, ze kunnen een boek schrijven over hun ervaringen. We hopen dat we jaarlijks dit soort reisjes kunnen maken. Heb veel foto’s, die bij sister Juliana op de computer kunnen en misschien moeten ze een fotoboek maken.
-
18 Februari 2015 - 14:13
Marjan:
Wat kan je zelf toch genieten als je zo iets mag doen. Zien dat kinderen hun ogen uitkijken en een hele lang adem hebben voor wat betreft een dag met al die indrukken.
Mooie herinnering voor iedereen......
Geweldig gevoel lijkt mij dat je daaraan hebt kunnen bijdragen
-
20 Februari 2015 - 13:30
Trudy:
Ha carmen,
Wat heerlijk om al je verhalen te lezen!
Fijn dat het goed met je gaat.
Werk je met plezier in het ziekenhuis?
Hoe is het met je eigen nieuw te bouwen kliniek?
't ga je goed!!!!
Liefs, Trudy -
08 Maart 2015 - 15:52
Riet Bosma:
Hallo Carmen,
Er gebeurt een heleboel daar, net als overal. Kinderen die overlijden hoort niet. Dat is zo treurig. Zo helemaal aan het begin van hun kleine leventje. Daar krijgen ze sowieso veel voor hun kiezen.
Leuk zo 'n schoolreis. Daar komen ze met hun eigen ouder niet aan toe. denk ik Reizen kost geld en overnachten ook. Dat ze met school kunnen gaan is een ware belevenis. Voor de volwassenen die mee gaan ook. Je wordt er toch helemaal blij van, van al die kinderen die nieuwe ervaringen opdoen. En dan de zee. zo'n eindeloze watervlakte. Ik weet nog dat ik de zee voor het eerst zag. In Scheveningen, ik was toen 14 jaar. En nu zijn hier de meeste dingen in het algemeen zo gewoon. Op reis gaan, met vakantie en noem maar op.
Emma kreeg van de i-Phone 4 van de vriendin van haar vader. Die heeft een nieuw abonnement en daarbij een i-Phone 5, 6, 7 , enz. gekozen. Emma helemaal blij natuurlijk.
De Jannen zijn naar de wintersport, Susanne heeft dienst en ik let op huis, haard en levende have.
Het weer is hier vandaag verrukkelijk. Zon, blauwe lucht en de wind uit de goede hoe, d.w.z. uit het zuid-oosten. Ik ben aan het sparen voor mijn Ghana-avontuur na de zomervakantie. Tenminste als ik iets zinnigs kan doen, natuurlijk. Anders ben ik een sta-/ en loop in de weg.
Na volgende week mogen we weer naar de stembus. Nou, ik heb geen idee over wat ik zou kunnen stemmen. En ik denk ook dat het er helemaal niet toe doet op wie of wat je stemt. Achteraf blijkt meestal toch dat er van verwachtingen weinig uitkomt. Maar ik vind wel dat ik moet gaan.
Het duurt nog een dag of 10, dus ik heb nog tijd om na te denken.
Hier is verder alles goed. Jan sr. is in Oostenrijk aan het bijkomen van een dubbele longontsteking.
De zon en de berglucht zullen hem goed doen. Maar al met al heeft dat grapje wel twee maanden geduurd.
Uit je verhalen blijkt dat je het erg naar je zin hebt hier. Zou je niet liever daar blijven op den duur?
Hier wonen je kinderen en dat maakt het wel even anders. Mij lijkt dat je toch ook in twee werelden terecht komt. Niet altijd even gemakkelijk denk ik. Wordt er nog gebouwd aan jullie ziekenhuis? Of is het al klaar? Er blijft altijd wat te doen, ook al moet je je vaak behelpen. Mensen blijven komen, dat is nu eenmaal zo.
Carmen, voor nu, geniet van je werk en de mensen voor wie je het allemaal doet. Wie weet ga ik het allemaal nog zien.
Lieve groet,
Riet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
