Niet alles gaat zoals het gaat :(
Door: carmenghana
Blijf op de hoogte en volg carmen
07 November 2011 | Ghana, Nandom
Afgelopen week niet zo veel gedaan. Ik voelde me niet lekker, heel erg moe, duizelig en hoofdpijn. Ondanks dat wilde ik toch graag naar de verloskamers in Wa. Daar zie en leer ik ontzettend veel. Donderdag voor de zekerheid toch maar een bloedtestje gedaan. Ik dacht dat doe ik ff snel. Nee hoor, het moest helemaal via de officiele weg. Ik sta nu geregisteerd in de ziekenhuisboeken en ben nu in het bezit van een echt Ghanees patientendocument, met mijn naam en klachten er in!
De uitslag kon ik eigenlijk al raden, simple malaria. Gelukkig ontdekt in een vroeg stadium dus een korte kuur pillen gekregen. (Waar ik trouwens veel maagpijn van heb gehad. Dat kennen ze hier nog niet, beschermlaagjes om pillen voor de maag.) En ja hoor ik voel me al weer stukken beter! Het is niet dat ik me dood ziek voelde. Maar ik had geen zin om nog zieker te worden in Wa en we willen alle 3 voordat we terug naar NL gaan, een bloeddonatie doen. Met een malariaparasiet in m’n lichaam kan dat natuurlijk niet door gaan. Als het goed is ben ik nu ‘clean’ en kan ik hopelijk eind van de maand een half litertje O negatief geven.
Zowel in Nandom als in Wa, zie ik erg veel bloedtransfusies. Dit heeft allemaal te maken met het malaria-seizoen, zo af en toe de sikkelcel ziekte, slechte voeding of de hevige nabloedingen van de bevalling. Op de zwangere afdeling zijn er veel vrouwen met een ergnstig laag Hb. Soms vraag ik me af hoe het kan dat de vrouwen nog leven en uberhaupt naar het ziekenhuis hebben kunnen wandelen. Dus onze geplande bloeddonaties zijn erg welkom!
Verder heb ik Wa overleeft. Veel uren op de verloskamers geweest. 6 bevallingen gedaan en 2 keizersnede begeleid. De verloskundige Christy, die als een moeder voor me zorgt als ik alleen in Wa ben, heeft me begeleid met het hechten van de knippen. Dit gaat best goed, maar ik ben nog langzaam haha. Gewoon veel doen dan komt die handigheid er wel.
Helaas ook weer nare dingen gezien. Dit keer niet de nabloedingen maar de kindjes waar het niet goed mee ging. Het eerste kind was een dag eerder al overleden in de buik. Hier doen ze geen autopsie of andere onderzoeken naar de oorzaak van het overlijden. Ik had het vermoeden dat het door de te hoge bloeddrukken kwam, maar dit is niet meer te achterhalen. Het kindje werd in een doek gewikkeld en in een kartonnen doosje aan de familie meegegeven. Het was het eerste kind voor de moeder, ze heeft geen traan gelaten. Maar ongelooflijk, die blik in haar ogen vergeet ik nooit meer, om er kippenvel van te krijgen. Ze sprak geen Engels dus de communicatie ging bijna niet. D.m.v. non-verbalen uitdrukkingen, heb ik geprobeert haar te ondersteunen. Die taalbarriere maakt alles zo moeilijk! Vooral in situaties als deze.
Verder ook nog een stuitbevalling gezien, die niet helemaal zo ging als het zou moeten. Het kleintje is na de bevalling overleden, door zuurstoftekort. Verschrikkelijk om mee te maken, maar ik had me hier al op voorbereid. Ik durf niet te zeggen of de moeder het veel deed. Het was haar 7de kind en toonde weinig emotie. Christy gaf aan, vrouwen die zoveel kinderen krijgen gewoon door gaan. We hebben gepraat over het feit, als dit in NL zou gebeuren alles wat mogelijk is, erbij wordt betrokken. Zodat ouders door hun rouwproces worden begleid. Wat erg goed is! Maar hier wordt er niets mee gedaan. Het is een feit dat wij een kind als iets ongelooflijk kostbaars beschouwen en niet vervangbaar is, terwijl in Ghana ze dit anders zien. Ik zeg niet dat iedere Ghanese vrouw zo denk, maar mensen uit het dorp met veel kinderen kunnen gemakkelijk door gaan met het dagelijkse leven, in een dergelijke situatie. Het geeft een raar, niet kloppend gevoel, maar zo gaat het leven hier in Ghana. In dit opzicht zijn de verschillen inmens en ben ik blij dat ik in NL woon!
Nu weer veilig in Nandom. Vandaag een rustdag en morgen er weer vol tegen aan in het noordelijkste punten van Ghana! Nog aan het bijkomen van het heftige weekend met leuke en dus ook de minder leuke ervaringen. Morgen een frisse start!
Liefs,
Marieke
De uitslag kon ik eigenlijk al raden, simple malaria. Gelukkig ontdekt in een vroeg stadium dus een korte kuur pillen gekregen. (Waar ik trouwens veel maagpijn van heb gehad. Dat kennen ze hier nog niet, beschermlaagjes om pillen voor de maag.) En ja hoor ik voel me al weer stukken beter! Het is niet dat ik me dood ziek voelde. Maar ik had geen zin om nog zieker te worden in Wa en we willen alle 3 voordat we terug naar NL gaan, een bloeddonatie doen. Met een malariaparasiet in m’n lichaam kan dat natuurlijk niet door gaan. Als het goed is ben ik nu ‘clean’ en kan ik hopelijk eind van de maand een half litertje O negatief geven.
Zowel in Nandom als in Wa, zie ik erg veel bloedtransfusies. Dit heeft allemaal te maken met het malaria-seizoen, zo af en toe de sikkelcel ziekte, slechte voeding of de hevige nabloedingen van de bevalling. Op de zwangere afdeling zijn er veel vrouwen met een ergnstig laag Hb. Soms vraag ik me af hoe het kan dat de vrouwen nog leven en uberhaupt naar het ziekenhuis hebben kunnen wandelen. Dus onze geplande bloeddonaties zijn erg welkom!
Verder heb ik Wa overleeft. Veel uren op de verloskamers geweest. 6 bevallingen gedaan en 2 keizersnede begeleid. De verloskundige Christy, die als een moeder voor me zorgt als ik alleen in Wa ben, heeft me begeleid met het hechten van de knippen. Dit gaat best goed, maar ik ben nog langzaam haha. Gewoon veel doen dan komt die handigheid er wel.
Helaas ook weer nare dingen gezien. Dit keer niet de nabloedingen maar de kindjes waar het niet goed mee ging. Het eerste kind was een dag eerder al overleden in de buik. Hier doen ze geen autopsie of andere onderzoeken naar de oorzaak van het overlijden. Ik had het vermoeden dat het door de te hoge bloeddrukken kwam, maar dit is niet meer te achterhalen. Het kindje werd in een doek gewikkeld en in een kartonnen doosje aan de familie meegegeven. Het was het eerste kind voor de moeder, ze heeft geen traan gelaten. Maar ongelooflijk, die blik in haar ogen vergeet ik nooit meer, om er kippenvel van te krijgen. Ze sprak geen Engels dus de communicatie ging bijna niet. D.m.v. non-verbalen uitdrukkingen, heb ik geprobeert haar te ondersteunen. Die taalbarriere maakt alles zo moeilijk! Vooral in situaties als deze.
Verder ook nog een stuitbevalling gezien, die niet helemaal zo ging als het zou moeten. Het kleintje is na de bevalling overleden, door zuurstoftekort. Verschrikkelijk om mee te maken, maar ik had me hier al op voorbereid. Ik durf niet te zeggen of de moeder het veel deed. Het was haar 7de kind en toonde weinig emotie. Christy gaf aan, vrouwen die zoveel kinderen krijgen gewoon door gaan. We hebben gepraat over het feit, als dit in NL zou gebeuren alles wat mogelijk is, erbij wordt betrokken. Zodat ouders door hun rouwproces worden begleid. Wat erg goed is! Maar hier wordt er niets mee gedaan. Het is een feit dat wij een kind als iets ongelooflijk kostbaars beschouwen en niet vervangbaar is, terwijl in Ghana ze dit anders zien. Ik zeg niet dat iedere Ghanese vrouw zo denk, maar mensen uit het dorp met veel kinderen kunnen gemakkelijk door gaan met het dagelijkse leven, in een dergelijke situatie. Het geeft een raar, niet kloppend gevoel, maar zo gaat het leven hier in Ghana. In dit opzicht zijn de verschillen inmens en ben ik blij dat ik in NL woon!
Nu weer veilig in Nandom. Vandaag een rustdag en morgen er weer vol tegen aan in het noordelijkste punten van Ghana! Nog aan het bijkomen van het heftige weekend met leuke en dus ook de minder leuke ervaringen. Morgen een frisse start!
Liefs,
Marieke
-
07 November 2011 - 12:45
Marlou:
Mooi geschreven Marieke! Wel heftig wat je allemaal ziet en meemaakt. Gelukkig had je je voorbereid op de mindere kant van deze mooie reis. Take care en veel succes daar!! Ik blijf jullie volgen ;) X -
07 November 2011 - 12:53
Trix:
Jeetje, pittig wat je allemaal meemaakt! Wat een ervaringen voor je leven! Ook interesant om de verschillen te lezen.
Zet hem op daar! -
07 November 2011 - 13:47
Eliesbeth:
Dat is allemaal wel heftig Marieke.
Gelukkig ben jezelf weer wat opgeknapt, wel op tijd je rust nemen.
Als ik je verhalen lees zijn wij in Nederland toch wel bevoorrecht en wat hebben wij goede zorg.
Ook dat wij de kans hebben en krijgen om te rouwen bij het verlies van een kindje of het nummer 1 is of nummer 7. Voor ons blijft het toch jouw kindje.
Fijn dat je door Christy goed begeleid wordt en opgevangen, want dat heb je dan best nodig. En daarnaast heb je natuurlijk je moeder en Helen.
groetjes uit Hoeven
-
07 November 2011 - 13:53
Sanne:
Hee Sket,
Pfff ongelooflijk, wat een cultuurverschillen maak je mee zeg. Lijkt me inderdaad moeilijk voor te stellen.. We hebben het maar goed in NL.. als je ziet wat voor testen-onderzoeken en begeleiding je hier allemaal kan krijgen... Nouuu dan ben ik ook wel blij dat ik in Nederland woon. Maar die mensen daar weten waarschijnlijk niet anders dan dat het zo gaat. Nouu meis, doe je best. Vind het echt onwijs knap van jou/jullie. Gr daar!!! Xx -
07 November 2011 - 19:39
Janus:
Zo Marieke, ik vind dat je een knappe prestatie levert. Natuurlijk is het ook heel fijn dat Christy je zo goed ondersteund, dat moet wel een goed gevoel geven. Ja zo zie je maar dat de beleving van het krijgen van een kind en het overlijden ervan in ander culturen toch heel anders beleeft wordt. Het is wel jammer dat die muggen zo dol op jou zijn, het geeft wel weer extra overlast. Gelukkig op tijd ontdekt en zijn de gevolgen een stuk minder.Als ik zo al je berichten lees ben je straks een hele ervaring rijker en denk dat je er hier ook wel eens je voordeel mee kan doen. De groeten een jullie en wanneer komt er een nieuw verslag van Helen. Ik ben erg benieuwd hoe al die muurschilderingen eruit zien. groetjes Janus -
07 November 2011 - 22:03
Suus:
marieke, keep up, ook de kleine druppeltjes op de gloeiende plaat zijn van belang!
liefs, suus -
08 November 2011 - 16:07
Germaine:
Hoi Marieke ,lees met rode pretjes je verhalen , wat maak je veel mee zeg eenorm spannend allemaal wel goed voor je vakbekwaamheid. Jammer dat je ziek bent geworden. Hoopd at je snel op krabbelt.
Wij hebben gister pebe 's verjaardag gevierd met iets meer eten en vooral vlees wat je heerlijk vind.
Was erg gezellig we missen je aanwezigheid wel hoor , werk en tot gauw Gr.
Germaine -
08 November 2011 - 18:45
Liesbeth Uit Breda:
Dag stoere Marieke, nou meisje je doet nogal wat zeg ,je schrijft heel beeldend dat is prettig hoor. ja wat een ervaring toch he. Maar het zal je vormen en ook veel leren en inventief zeker. Geweldig/ Oja Ik moest je de hartelijke groeten doen van karin van Hooijdonk (doet nu fysiotherapie) Heeft bij mij gegeten vorige week. Kreeg het over jou en je werk in Gana en toen vertelde zij me dat. Zij gaat in Febr. 2012 met haar zusje naar nepal ,werken in kinder tehuis, en daarna naar vietnam, cambodje en Laos. Tof hee,
Ik vertrek naar Tanzania dun 15 dec. /ga 5 jan 2012 de kilimanjaro beklimmen voor het gode doel. Spannenede ondernemingen allemaal he, maar ja meid ,we leven maar ene keer hier, en uitdagingen opzoeken in het leven is tof hoor. Nou veel groeten aan je zus en mama . Succes verder hoor. Liefs van mij uit Breda -
10 November 2011 - 12:31
Ed:
Hou je taai en denk vooral ook aan jezelf. Geef je lichaam op tijd rust. Jouw ervaringen zijn het die mij juist weerhouden om er heen te gaan. POoit ontwikkelingswerk willen doen, maar ik zou er niet tegen kunnen.
Chapeau dames. Kom heel terug.
Geniet van de zon want hier heeft de koude herfst toegeslagen. -
28 November 2011 - 10:01
SKETTER:
Sket, pffff.. als ik het warm heb ga ik je verhalen lezen, want ik heb gewoon chronisch kippenvel. Kunnen jullie een beetje warmte meenemen? Hier is het KOUHOUD.. gelukkig gaat deze sket over 4 weken naar fuerte ventura...
Nou, jouw pietertje is er alweer bijna. Echt niet normaal, de tijd vliegt....
xxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
